Wtorek 16 października 2012
Lista pięknych i niezwykłych rzeczy, za które ludzie lubią a nawet uwielbiają Jana Pawła II jest długa. Nie będę wyliczał zasług Papieża wybranego 34 lata temu. Chcę tylko wspomnieć o małym przewrocie, dokonanym przez Wojtyłę. Małym, ale myślę, że ważnym.
W pierwszym miesiącu swojego pontyfikatu Jan Paweł II zarządził, aby listy przychodzące do Niego, na adres „Karol Wojtyła” lub „Jan Paweł II” nie były otwierane przez jakiegokolwiek pracownika sekretariatu papieskiego, chciał je otwierać sam. Złamał tym zarządzeniem kilkusetletnią tradycję Watykanu. Papieże, jak wiadomo, są ludźmi bardzo zajętymi i utarło się, że „obsługa kancelaryjna” odbiera pocztę zaadresowaną na Następcę Świętego Piotra, segreguje ją i dopiero potem dostarcza papieżowi. Podobno przez lata istniało w Watykanie stanowisko „dostarczyciela poczty”, które piastował jeden człowiek, ot, taki miał fach. Do dziś w niejednym dyrektorskim gabinecie taką funkcję sprawują (lub sobie ją uzurpują) panie sekretarki. Po decyzji Wojtyły w Watykanie przez dłuższy czas sarkano na polskie porządki i burzenie starodawnej tradycji.
Czy Papież zrobił to z powodu szacunku dla swoich przyjaciół, którzy pisali do Niego do końca życia, czy z intencją zachowania tajemnic powierzanych drogą listowną czy wreszcie może z racji fantazji, tego nie wiem.
Historia z listami, upewnia mnie jednak w przekonaniu, że Jan Paweł II był na wskroś ludzki, a przez to święty. Każdemu z nas powierzane są – w listach, mailach, smsach – sprawy, które dla nadawcy są ważne, intymne, wstydliwe, bardzo osobiste, tajemnicze i bolesne. One są tylko dla nas i zawierają niekiedy relacje z ludzkich dramatów, nadziei i niepokojów. A my jesteśmy powiernikami ludzkich dusz i umysłów. W kulturze „przecieków” i podsłuchów, uwaga ta może być naiwna.
Mówisz do mnie, piszesz, bądź pewien, że to jak kamień w wodę. Nikomu nie powiem, nikomu nie pokażę, nie obśmieję i nie wydrwię. Takie bardzo proste naśladowanie świętych, świętego Jana Pawła
