Należało się spodziewać, że po wczorajszej zachęcie do dialogu, wyszło w praktyce na to, że owszem ja chcę dialogu, ale… Tak, ta druga strona nie chce! Ja to bym podialogował, a jakże! Ale on! Ale ona! Dlatego też śpieszę z drugą częścią tekstu Jana Pawła II (z 1983 r.).
Zaskakująco trafne zdania: powzięte z góry postanowienie nieustąpienia w niczym oraz taktyczne i zamierzone kłamstwo, które nadużywa ludzkiej mowy, najłatwiej (i słusznie) odnieść można do zachowań polityków, ba nawet gremia te uznają owe narzędzia za jak najbardziej adekwatne, byleby pozwalały realizować ich cele.
Niemniej nasze miejsca pracy, nauki, uczelnie, rodziny, towarzystwa, to przecież również pola doświadczeń dialogu, gdzie testujemy własną siłę i upór a cele osiągane niegodziwie (kłamstwem, obłudną mową) nazywamy zwycięstwami. Tymczasem zwyciężamy nie wtedy, gdy zwyciężamy, ale wtedy, gdy dochodzimy do porozumienia. Mam nadzieję, że idąc śladem wskazówek papieskich, wcześniej zobaczymy belkę we własnych cudnych oczętach niżeli zaczniemy wydłubywać paluchami maleńkie źdźbło w oczodołach bliźnich.
Jan Paweł II: Przeszkody, na które napotyka dialog; dialog fałszywy
Myślę tu o tym, co usztywnia lub uniemożliwia normalny proces dialogu. Zaznaczyłem już, że dialog bywa uniemożliwiony przez powzięte z góry postanowienie nieustąpienia w niczym, przez odmowę słuchania, przez roszczenie sobie prawa do bycia samemu wyłączną miarą sprawiedliwości.
Tym bardziej trzeba tu wspomnieć o taktycznym i zamierzonym kłamstwie, które nadużywa ludzkiej mowy, ucieka się do najbardziej wymyślnych technik propagandowych, w dialogu zastawia pułapki, pobudza agresywność.
